پیام ـ رامین کسروی

" پیام "

غمی در سینه ام دارم که سوزاند روانم را
وگرآرم به لب ، آنی بسوزاند لبا نم را

که را گویم من این محنت که گشتم عاشق رویی
که در آیینه بختش نمی بینم مکانم را

هزاران جهد من کردم که تا یابم نشان ازوی
که با دوری خود بنمود تاریک این جهانم را

طلب بسیار بود آیا که دراین شهر بی قانون
طلب کردم من تنها اگرآن روح جانم را؟

سخن زین پس نمی گویم ز درد دل دگر کس را
که شاید به که من دوزم به دندان ها زبانم را

رسان ای باد نوروزی پیام بلبلی گل را
که دیگروی نخواهد یافت در باغش نشانم را