|
" آرزو "
این دل رسوای من مطلوب جانان کی شود
کی شود کو دل دهد، این مشکل آسان کی شود
من که دردم درد عشاق است و اشکم اشک هجر
زانکه دردم پیش او هیچ است درمان کی شود
من ز دوریش به دل دارم هزاران زخم سخت
کی شود بازآید او ، پایان هجران کی شود
او در این اندیشه تا چون جان ستاند بهر وصل
من در این اندیشه کو خوش عهد و پیمان کی شود
او بیابان داند این دل را پر از خاشاک و خار
این بیابان بهر او آخر گلستان کی شود
ای که بهرت می سرایم شعر و می بارم چو ابر
گو که شیدایت ز وصلت پای کوبان کی شود
|
